Wokół tej wsi, która od swego początku była związana z Orlańską ziemią, powstało wiele mitów i legend. Chociaż wieś istnieje już prawie 500 lat, historycy i miłośnicy przeszłości, którzy zajmowali się Orlą i jej okolicami, kwestionowali jej istnienie na obecnym miejscu położenia. Nieporozumienie wynikło z powodu różnych form zapisu nazwy miejscowości i jej historycznych losów.

Po raz pierwszy o Koszkach wspomina się mianowicie pod nazwą "Koszki" w dokumencie z 1562 roku. W ówczesnych brańskich księgach grodzkich, właścicielka Orli, Anna z Bohatynowiczów Tęczyńska, skierowała do bielskiego urzędnika Drozdowskiego skargę na " zniszczenie" granic miedzy Koszkami i Gredelami. Grunty o powierzchni 24 włók, na którym były położone Koszki, był jeszcze nabytkiem Michajły Bohatynowicza, ojca Anny. Koszki były najdalej na zachód wysunięte częścią jego orlańskich włości, które wbijały się tu klinem w ziemie Gredelskie podbieleńskiego dworu.

W 1577 roku w Koszkach, zapisanych w dokumencie jako "Kłużki" znajdowała się karczma. Mianowicie z powodu tych " Kłużek" powstało nieporozumienie z mityczną wioską.

Koszki były osobliwą wsią w Orlańskiej gminie. W 1635 r. z 24 włók, aż 15,5 dzierżawili ludzie napływowi. Najwięcej, bo aż 11 włok, należało do Pana Ślepowrońskiego, pozostałe 4,5 włóki obrabiali gospodarze z sąsiednich Topczykał (nie Bojary). W 1654 r. Koszki liczyły około 10 chat. Podstawową część ziemi - 14 włók- obrabiał Pan Masalski, który otrzymał je w dzierżawę od księcia Janusza Radziwiła. Jeszcze w 1683 r. ziemię tę otrzymała Walentyna, Pani Masalska. Sama wieś, była wtedy, po wojnach, tak zaniedbana, że pozostały w niej tylko 4 chaty. Wojny i epidemie w żadnym razie nie sprzyjały rozwojowi wsi.

Podniosły się Koszki z zaniedbania w II poł. XVIII w., kiedy Braniccy ożywili działalność miejscowego folwarku. W 1832 r. wieś liczyła już 130 mieszkańców i dalej należała do orlańskiego majątku Radziwiłów. Zmiany społeczno - gospodarcze lat następnych oderwały Koszki od swego historycznego centrum administracyjnego.

T.ź. Mikołaj Sacharewicz, tłum. Anna Niesteruk